TVDW 22/12/2024 - Elmer Gantry's Velvet Opera - Flames (1967)

TVDW 1041. Ik was één maand oud toen Elmer Gantry's Velvet Opera de debuutsingle Fire uitbracht. Het nummer staat te blinken op "The Rock Machine Turns You On", een verzamelaar die een voetnoot in de popgeschiedenis verdient als 's werelds eerste low budget compilatie, uitgebracht in 1968 door CBS. Omwille van de lage prijs - de LP kostte amper de helft van een gewone plaat - kwam hij terecht in heel wat huiskamers en beïnvloedde heel wat aspirerende muzikanten. Dat op het album kleppers staan als Bob Dylan, The Byrds, The Zombies, Leonard Cohen en Simon & Garfunkel, zal ook wel geholpen hebben.

Zoals wel vaker zijn het de net iets minder bekende artiesten die me bij een eerste luisterbeurt konden boeien. Elmer Gantry's Velvet Opera mag dan al obscuur klinken, vanuit de groep vertrekt een lijntje  naar een sappige anekdote uit de woelige seventies van Fleetwood Mac. 

In 1974 zag Mick Fleetwood met lede ogen hoe zijn groep tussen twee stoelen viel: Peter Green, de gitarist van het eerste uur (en de eerste hits), had de band verlaten, Christine en John McVie zaten in een scheiding en wilden niets meer te maken hebben met de band, en het duo Buckingham/Nicks was nog nergens te bespeuren. Fleetwood Mac was plots een éénmansband geworden. Mick besloot desondanks een eerder geplande Amerikaanse tour te starten, met een nieuwe band waarin groepsleden die gerecruteerd werden bij Elmer Gantry's Velvet Opera. Maar Mick stuurde uiteindelijk ter elfder ure zijn kat wat een absurde situatie opleverde: fans kregen een tiental Fleetwood Mac-concerten voorgeschoteld, gebracht door muzikanten die niéts te maken hadden met de groep. De 'Fake Mac Tour' was een feit.    

Het mooie is dat het daar niet eindigt. De zanger en gitarist van Elmer Gantry's Velvet Opera likten hun wonden, vielen in een jarenlange bittere ruzie met Mick Fleetwood en startten met een nieuwe band, Stretch, waarvan we één single allemaal kennen: Why Did You Do It? En de tekst van dat onweerstaanbare streepje witte funkrock? Die verwijst inderdaad rechtstreeks naar Fleetwood.  

TVDW 15/12/2024 - Poco - Nobody's Fool/El Tonto De Nadie, Regresa (1970)

 

TVDW 1040. Oké, dus de regel blijft nog steeds: de song die de afgelopen week om de een of andere reden de meeste indruk naliet, krijgt de tvdw? Nu, dan ligt de keuze deze week erg voor de hand. 

Ik hou wel van een streepje Poco, een band die gradueel van countryrock naar softrock evolueerde (en die een plaatsje opeist in de origin stories van Buffalo Springfield en de Eagles). Maar ik had niet verwacht op plaatkant B van hun tweede, selftitled album zo'n avontuurlijke, groovy, funky jam te vinden als El Tonto... Vergeet de prelude Nobody's Fool en skip meteen door naar de vierde minuut. You're in for quite a ride!

TVDW 08/12/2024 - The Inmates - The Walk (1979)

TVDW 1039. Een genre dat lichtjes ondervertegenwoordigd blijft in mijn collectie, is de zogenaamde pubrock. Het is eigenlijk een Britse bleekscheten-variant van de Amerikaanse rhythm & blues: vettig, strak, en met veel attitude. Die invloed uit de V.S. leggen pubrockgroepen uit de seventies er zelf vingerdik op trouwens, door slag om slinger R&B-pareltjes te coveren. Dr. Feelgood is vermoedelijk het beste voorbeeld, een groep die bijvoorbeeld Night Time coverde - een heerlijke song van The Strangeloves, ook gecoverd door de blanke Amerikaanse R&B-band bij uitstek, The J. Geils Band.

Dr. Feelgood is nergens in mijn platenkast te bespeuren, jammer genoeg, maar sinds vorige week heb ik wel een prima variant: The Inmates. Hun debuut "First Offence" (in een productie van Vic Maile - zie ook Godfathers en - hé! - Dr. Feelgood) neemt een vliegende start met een natuurgetrouwe versie van The Sandells' Dirty Water en bevat verder nog heel wat vunzig klinkende lappen R&B, met de tvdw - een cover van Chess-artiest Jimmy McCracklin - als goed voorbeeld.  
 

TVDW 01/12/2024 - Toots Thielemans and His Orchestra - Spanish Flea (1966)

 

TVDW 1038. Eigenlijk wraakroepend dat we 1038 afleveringen into this blog zijn, en Jean 'Toots' Thielemans nog geen tvdw kreeg. Gelukkig riep het Universum me tot de orde, en wel door afgelopen week twee heerlijke platen van de man in mijn schoot te werpen.

Op de eerste krijgt hij een erg prominente ondersteunende rol, als gitarist én fluiter, bij Miss Peggy Lee. Op de heerlijke plaat "Somehing Groovy", uit mijn geboortejaar 1967, staat hij vooraan vermeld als 'guest instrumental soloist'. De tweede Toots-plaat, waaruit de tvdw komt, is van een jaartje vroeger en werd uitgebracht op het Command-label, bekend vanwege de mooie hoezen, de hoge hi-fi kwaliteit en de collectie easy listening artiesten.

Tegengesteld aan wat de track doet vermoeden, komt Spanish Flea niet uit de pen van een Latijns-Amerikaanse songschrijver, maar van een Amerikaanse bleekscheet uit Chicago. Hij schreef de song voor Herb Alpert, die in de sixties met zijn Tijana Brass succesvol aan wat nu cultural appropriation heet, deed, door een sombrero op te zetten en texmex-deuntjes al toeterend bij het brede publiek te brengen. 

TVDW 24/11/2024 - The Clark Sisters - In The Mood (1959)

 

TVDW 1037. Ik blijf het fascinerend vinden, het hele proces van quasi lukraak een album uit de One Euro Bin te redden, eentje dat getuige de vinylkwaliteit dan nog nauwelijks gedraaid blijkt te zin, en dan thuis vast te stellen wat voor heerlijke muziek erop staat. Muziek uit 1959 dan nog, in dit geval. 

The Clark Sisters zijn één van die vocal groups uit het pre-rock 'n roll tijdperk, die net als (bekendste voorbeeld) The Andrew Sisters jazzstandards als basis namen om hun close harmony vocale capriolen te etaleren. Het klinkt allemaal erg braafjes, met attitude heeft dit weinig te maken en met rock al evenmin -  maar het resultaat is zwierig, elegant en charmant. The Clark Sisters hebben niet zo gek veel platen uitgebracht als ik google moet geloven; ik ben blij hun "Swing Again" album in de collectie op te kunnen nemen. Ze laten hun stembanden kronkelen rond standards als Saint Louis Blues March van W.C. Handy (het nummer dat mijn papa zo vaak speelde op piano), Take The A Train, One O'Clock Jump en deze tvdw.

TVDW 17/11/2024 - Kikky Amity - Jungle Fever (1981)

 

TVDW 1036. Ik geef het grif toe: mijn onderscheidend vermogen is redelijk bescheiden, als het op platen aankopen aankomt.Het is ook alsmaar verder aan het afkalven. Ik verklaar me nader. Daar waar ik vroeger mogelijk nog wel wat muurtjes optrok tussen genres - en zei: "dit koop ik wel, dit koop ik niet" - stap ik daar steeds vaker vanaf. Onrechtstreeks gevolg: zo neemt ook mijn collectie 'rare platen' toe. 

Vorige week was een erg goed voorbeeld. Zoals steeds is het bij de kringloopwinkels zaak om op het juiste moment binnen te stappen. Goede vondsten worden er zeldzaam, maar ze zijn er nog. Zo stootte ik in de kringloopbakken op een flinke batch platen van een wel erg exotische herkomst. Albums uit Zaïre, Ivoorkust, Zuid-Afrika... van lokale helden (en bijhorende platenlabels) waarvan we hier in België nog nooit gehoord hebben. Meegraaien die handel - en wel meteen!  

De tvdw zat verscholen in een andere lp die daar lag te blinken, en die mijn gebrek aan onderscheidend vermogen nog verder onderstreept. "Radio Carina 2 Jaar" is een verzamelaar van begin jaren tachtig, waarmee de gelijknamige, mij onbekende vrije radio (uit Sint-Katelijne Waver) haar, juist ja, tweejarig bestaan vierde. Er staan nummers op van charmezangers als Bobby Prins, Jo Dens, Salim Seghers en Juul Kabas - maar ook de intrigerende Kikky Amity met haar al even intrigerende titel Jungle Fever. Neen, geen cover van het Chakachas-nummer, maar een hyper-disco juweeltje dat makkelijk te mixen valt met Kelly Marie of Boney M. Geschreven trouwens, als ik discogs moet geloven, door Chris Peeters (later van de Laatste Show Band), die ook Rockin' In The Streets voor Ruth McKenny pende. En ja, ook dat nummertje staat op "Radio Carina 2 Jaar". Top aankoop!

TVDW 10/11/2024 - Billy Preston - The Bus (1971)

TVDW 1035. Het lijkt niet meer dan normaal om deze week stil te staan bij het heengaan van Q. De platen waarop Quincy Jones zijn magische touch liet gelden, zijn ontelbaar - en vele ervan staan in mijn kast. Over Q zelf en zijn vele kwaliteiten - de manier waarop hij jazz, class en sophistication mengde met zwarte popmuziek - hoef ik het hier niet te hebben. Alles is al gezegd.

Een gouden regel blijft echter dat de tvdw ook rechtstreeks te maken moet hebben met een song die ik de afgelopen week draaide of ergens hoorde. En er belandde geen Quincy op de draaitafel (al blijf ik "The Dude" wel een heerlijke plaat vinden), en al evenmin iets van pakweg Brothers Johnson, Donna Summer, George Benson of Michael Jackson... dus dat werd wat lastig.

Zoals zo vaak bracht het lot - of synchronicity - soelaas. Ik haalde een flinke buit platen binnen bij Toms platenzaakje in Boom, en kijk wat zat er tussen: een album van Billy Preston, met blazers- en strijkersarrangementen van Q.

Fijn om zo even de spotlight te richten op Preston, iemand die meestal (enkel) wordt vernoemd in de geschiedenisboeken van de Beatles. Ten tijde van Let It Be bleek Prestons inbreng meer dan welkom; zijn speelvreugde leverde hem de bijnaam The Fifth Beatle op (en een platencontract bij Apple én een vriendschap met George Harrison). 

Net als bijvoorbeeld Billy Paul en Lou Rawls is dit zo'n artiest die door de jaren heen herleid is tot een voetnoot en tot hier of daar een half hitje dat de tand des tijds doorstond. Volkomen ten onrechte, zo illustreert ook "I Wrote A Simple Song", het album waarop een van Prestons bekendste nummers staat, Outta Space - een funky instrumental die dicht aanleunt bij Machine Gun van de Commodores. Ook de tvdw staat er te blinken, een song die niet verwonderlijk wat black social consciousness bevat in de lyrics (after all, dit was 1971 en Sly Stone stond op dat moment "There's A Riot Goin' On" op te nemen). Een tvdw met, wel ja, sierlijke arrangementen van the Mighty Q.