TVDW 16/11/2025 - Alvin Alcon Trio - Jazz Brunch Blues (1976)

 

TVDW 1088. Het is een leuke hoes, een gatefold - dus openklapbaar, met in het midden de recepten voor enkele gerechten. Crab Meat Imperial. Commander's Salad. Crepes Suzette. Gerechten die horen bij het album "New Orleans Jazz Brunch -Soft and Over Easy, by The Alvin Alcorn Trio". 

Alcorn was een routinier uit de jazz scene van de Big Easy, die op een blauwe maandag zelfs een rolletje kreeg in de James Bond-film To Live And Let Die. Het leverde hem de bijnaam the baby-faced killer op. 

Na vijftig jaar internationale jazz-carrière ging Alcon met zijn trio uitbollen in het Commanders Palace, een chique Creools restaurant dat dateert uit 1893 (!) en trouwens nog steeds bestaat. De Jazz Brunch die het trio er serveerde, valt onder een lange traditie in New Orleans. Reeds in de tijd van het interbellum namen de rijkere families een jazz bandje onder de arm, om hun weekenduitstapjes richting het nabijgelegen Lake Pontchartrain op te luisteren. Het staat allemaal te lezen in de liner notes van de plaat, met net erboven drie handtekeningen, waaronder die van Alvin Alcon zelf. Handtekeningen die de papa van mijn muziekvriendje Hans M heel wat decennia terug verzamelde, vermoedelijk na een concert dat de familie M ter plaatse in New Orleans bijwoonde. 

Geen idee of de familie M, eenmaal terug in België, het recept voor Crab Meat Imperial uitprobeerde. Volgende donderdag spelen Hans en ik samen een muziekquiz - always a pleasure - en dan zal ik het hem eens vragen.

TVDW 09/11/2025 - Pommelien Thijs - Cassandra (2025)

TVDW 1087. Het is niet dat ik haar naar Leuven hoéf te brengen, ze kan eigenlijk best ook met de trein. Maar ik doe het graag, ik maak me dan wijs dat het een van de weinige dingen is die ik nog kan doen, voor mijn alsmaar zelfstandig wordende dochter. Dit keer koos zij de muziek, zondagavond, op weg naar de studentenstad. De nieuwste van Pommelien Thijs. Iemand waarvoor ik alleen maar bewondering kan hebben. Hoe ze het gewicht van een rolmodel voor de nieuwe generatie met schijnbaar sprekend gemak op haar frêle schouders draagt, of ook hoe ze zich live ontpopt tot een poppy versie van Blondie: je moet het maar doen. En er zijn de meer dan aardige songs. Ik ken Boomer-genoten die smalend commentaar geven (op het Boomer-medium bij uitstek, Facebook). Over hoe ze niet begrijpen dat zovele fans samentroepen in de A.B. om Thijs te zien. De A.B. dan nog, oh blasfemie! Ik zie het probleem niet. Popmuziek is (ook, en vooral) for now people, en Thijs heeft dat goed begrepen.

We zitten dus in de wagen. De dochter - zo typisch voor haar - kent zowat elk woord en elke melodieuze buiging in elke song. Dat geldt niet alleen voor dit ene album dat we nu aan het beluisteren zijn, maar in het algemeen. Het vermogen waarmee ze in een wip een song kan memoriseren; het heeft me al meermaals versteld doen staan. Telkens een van de liedjes van Pommelien gedaan is, zegt ze: "Dat vond ik een topper", en vraagt ze mijn mening. Als we bijna in Leuven zijn, komt het slotnummer van het album, Cassandra. Achteloos vertelt ze het verhaaltje achter de mythe van Cassandra. Daarna zegt ze opnieuw: "Dat vond ik een topper". Ik merk op dat ze dat na zowat elk nummer gezegd heeft, dat ze best wat kritischer mag zijn. "Als je, net zoals ik op mijn blog, elke week één nummertje uitkiest, welk zou dat dan nu zijn?", vraag ik haar.  

Er komt niet meteen een antwoord. In de plaats daarvan hebben we het over de blog. Ze verbaast er zich over dat ik tot nu toe geen enkele week heb moeten overslaan. "Ook niet als je op vakantie bent, of zo?" Ik leg uit dat zelfs dan mijn tvdw-radertjes werken en dat ik altijd wel iets oppik. Dat ik elke week wel een nummertje heb dat blijft hangen. Soms is een concert de aanleiding. Soms een plaat die ik heb gedraaid. 

Of soms een gesprek dat ik heb, met mijn jongste dochter.

TVDW 02/11/2025 - Hi-Gloss - It's Up To You (1981)

 

TVDW 1086. Als je de voorbije tvdw's (ja, alle 1086) erop naleest, zal je merken dat ik bij vele van de nummers uit de eerste helft van de jaren tachtig het adjectief glossy bovenhaal. Dat vele pop in die tijd die glanzende, gladde sound hadden - alsof er een zilverkleurige, strakke folie rond gewikkeld was - zorgde voor een echte aural pleasure.

Hi-Gloss bracht maar één album uit, en dat album lag afgelopen weekend op me te wachten, achteloos gestapeld op de grond van een van de honderden standjes van de grote rommelmarkt van Madrid. De hoes viel al meteen op: een strak en - daar hebben we dat adjectief alweer - glossy, zwart naakt vrouwenlichaam. En in de liner notes bespeurden we Luther Vandross. Meegraaien dus, voor één euro. 

De grote ster van het album is niet Vandross, maar Giuliano Salerni, een Italiaan die rond zijn twintigste de grote plas overstak om met wat New-Yorkse huurlingen een dijk van een album te maken. De vergelijkingen met die andere Italiaan, Mauro Malavasi, liggen voor die hand. Malavasi bewandelde hetzelfde traject, maar dan met Change (- waarin een jonge Luther Vandross trouwens ook opdook). Salerni slaagt erin om een erg Amerikaanse sound te injecteren bij Hi-Gloss. Het leverde de groep één hitje op, het intussen haast helemaal vergeten You'll Never Know (dat hetzelfde gitaarlickje heeft als Too Hot van Kool & the Gang, maar dit terzijde). Als tvdw kies ik voor het uitgesproken swingende It's Up To You. Luister hoe de song nog voor de 3 minuten de funkmeter de hoogte injaagt. 

TVDW 26/10/2025 - Don Armando's Second Avenue Rhumba Band - Deputy Of Love (1979)

 

TVDW 1085. Vorig jaar leverde een citytrip naar Istanbul me twee funky Turkse platen op. De citytrip naar Madrid van de afgelopen dagen zorgde ook voor een bescheiden maar leuke vinyloogst - zij het niet van Spaanse artiesten. Don Armando - een vrij obscuur sujet waarvan zelfs nauwelijks afbeeldingen terug te vinden zijn - was een percussionist uit de NYC disco- en post-disco scene. De 12-inch die het tot tvdw schopt, in een productie van August 'Kid Creole' Darnell, klinkt 100% 1979. 

TVDW 19/10/2025 - Kiss - Shock Me (live version) (1977)

 

TVDW 1084. Het waren blauwe badmintonrackets, ik had ze bovenaan mijn grote kleerkast liggen en als ik een plaat van Kiss opzette, nam ik ze. Om Ace Frehley na te doen. En nadien ook tal van andere gitaristen natuurlijk, van andere groepen. Maar in het begin toch vooral Ace Frehley. 

Die plaat was "Kiss Alive II", het belang ervan in mijn muzikale opvoeding is nauwelijks te overschatten. Vanuit dat dubbelalbum vertrekt een rechtstreekse lijn richting mijn liefde voor all things guitar, wat intussen een erg wijd vertakte joekel van een boom is geworden. 

Ik was twaalf, dertien misschien en de enorme hype rond I Was Made for Loving You en het bijhorende album "Dynasty" maande me aan om ook iets van die groep in huis te halen. Dat "Kiss Alive II" al ruim twee jaar oud was, deed er toen niet toe. De hype maakte ook dat ik me aan het eind van mijn eerste jaar middelbare school op het Vrij Podium tot Kiss-lid liet schminken en samen met drie andere ukjes een playbackshow speelde. We waren alle vier als Kiss verkleed en brachten een repertoire van vier nummers: I Was Made For Loving You natuurlijk en de b-kant van dat singletje, en daarna ook nog Highway to Hell van AC/DC en de b-kant van dàt singletje. Oh en ik trad niet op als Ace Frehley, maar wel als drummer Peter Criss, trommelend achter een installatie die bestond uit wastrommels en grote houten blokken.

Mijn liefde voor de groep bleek al snel tanende. Toen ik eind jaren negentig als Nieuwsblad-recensent de groep eindelijk live kon zien, in Vorst, viel me dat zelfs erg tegen. Maar "Kiss Alive II" symboliseert voor mij nog steeds alles waarvoor Kiss staat. Er is de - voor de ogen van een twaalfjarige - indrukwekkende, rock 'n roll uitademende hoes, met de kenmerkende typografie en de vier al even kenmerkende beschilderde gezichten. Simmons had zelfs namaakbloed uit zijn mond sijpelen, erg cool vond ik dat destijds. Er is de uitstekende live-opname. Doet er niet toe of er nadien nog heel wat overdubs aan te pas kwamen of niet, maar dit is een lillende, opwindende concertregistratie; een beetje in de lijn van wat Queen destijds met "Live Killers" bracht. En er is de prima staalkaart van typische Kiss-songs. Love Gun, I Stole Your Love, Ladies Room, de ballade Beth of het middle of the road, wat naar Neil Diamond neigende Hard Luck Woman... Liedjes van Kiss zijn vaak erg rudimentair, maar highly effective. Ze doen me soms denken aan die van John Fogerty - maar dan natuurlijk met een veel gespierdere sound en ultra macho lyrics. Wat dat laatste betreft: Christine Sixteen, geschreven en gezongen door Gene Simmons die twaalf jaar ouder was dan het onderwerp van de song... 't zou nu toch meer opschudding veroorzaken, kan ik me voorstellen.

De net overleden Ace Frehley, de Spaceman, herdenk ik graag met Shock Me, het nummer waarmee hij het bekendst werd bij de Kiss Army en de eerste song die hij ook zelf zong. Eentje die ik regelmatig ook feilloos wist na te spelen op mijn blauwe badmintonracket.

TVDW 12/10/2025 - Bert Joris Quartet - Signs & Signatures (2007)

 

TVDW 1083. Toevallig twee Belgische jazz-trompetisten na elkaar, al heeft deze tvdw van Bert Joris een meer emotionele lading. Ik had het de voorbije weken al een paar keer over mijn vriend Bart. Nadat hij in augustus overleed, vond zijn familie nog wat concerttickets in de lade. "Of hij misschien van plan was geweest om met mij naar dat concert van Bert Joris te gaan?", vroeg Karen, zijn geliefde, me. "Geen idee", antwoordde ik naar waarheid. Het gebeurde wel meer - en alsmaar vaker - dat we elkaar verrasten met suggesties. Soms een muziekboek, dan weer een voorstel om samen naar deze of gene artiest te gaan. En ja, daar zat ook meer en meer jazz tussen. Over Bert Joris hadden we het (nog) niet gehad; de uitnodiging was misschien wel gepland, maar is er nooit gekomen. Afgelopen week mocht ik samen met Katrien naar De Roma, met de tickets van Bart. De tvdw was een van de hoogtepunten van het concert, waarin mijn vriend nooit ver weg was.

 

TVDW 05/10/2025 - Bord Du Nord - Musette Bobonne (2025)

 

TVDW 1082. In de week dat ik 58 werd (- ik kan nauwelijks geloven dat ik dat getal typ) stond de platendraaier vrijwel stil. Gelukkig was er nog het uitstapje naar het Cultureel Centrum, waar trompettist Sam Vloemans het tweede album van Bord Du Nord voorstelde. Vloemans is een jazz-artiest naar mijn hart, iemand die geen kans onbenut laat om over muurtjes te kijken en het hokjesdenken te overstijgen. 

Dat hoor je zelfs ook bij Bord Du Nord, dat jazzy klinkt maar net zozeer verwijst naar Franse chanson, gypsy folk en licht-klassiek. Vanzelfsprekend nam ik de vinylplaat huiswaarts; een soort van verjaardagscadeautje quoi. Als tvdw kies ik voor Musette Bobonne. Toen ik het hem live hoorde spelen, dacht ik onwillekeurig aan mijn eigen oma's. Ze waren even lieflijk als dit lied.